» Vasthouden als het moet en loslaten als het kan

Al ruim 8 jaar ben ik pleegouder. Die rol vervul ik met passie. Ik had er al van jongs af aan een interesse in en het idee om pleegouder te worden popte steeds vaker op. Na het zien van een oproep vanuit pleegzorg heb ik de stap gemaakt naar het voorbereidingsprogramma. We hebben al jaren één langdurige plaatsing en we zijn weekendpleegouders.

Als een kind uit huis geplaatst wordt dan betekent dit dat de ouders de zorg voor hun kind niet meer aankunnen. Een harde werkelijkheid. Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele ouder dit voor ogen had toen ze een kindje op de wereld zette. En toch gebeurt het. De oorzaken zijn divers, maar de gevolgen groot voor zowel ouders, het kind en ook voor ons als pleegouders. Dit thema van 'houd mij niet vast' typeert denk ik de pleegzorg.

Vanuit pleegouders is het niet een simpele kwestie van je huis en hart openstellen. De uitdaging is om continu een kind te kunnen lezen en begrijpen welk gedrag welke oorzaak heeft en hoe wij als pleegouders het kind op het juiste pad kunnen zetten en houden… Elk kind heeft liefde, geborgenheid, vertrouwen en een veilig thuis nodig, maar dit is juist waar het aan ontbreekt in de eigen familie van ons langdurige pleegkind. Ik realiseer me vaak: ik heb gekozen om de zorg op mij te nemen voor dit kind, maar dit kind heeft niet voor mij gekozen. En ondanks dat ze het goed heeft bij ons zou ze ons direct inwisselen als ze bij haar eigen ouders mocht wonen. Die loyaliteit naar eigen ouders is enorm en dat is precies wat pleegzorg soms ingewikkeld maakt.

Ik probeer me te verplaatsen in haar. Zij wil haar ouders niet loslaten, natuurlijk niet! In het begin was dat echt een strijd. Ik ga niet zeggen dat ik het leuk heb bij mijn pleegouders want dan worden papa en mama vast verdrietig. En haar gedrag ging alle kanten op. Bang dat zij de oorzaak was van deze uithuisplaatsing, maar ook angst dat wij haar uit huis zouden zetten als ik ook maar een beetje boos was. Ze ging zich volledig tegen ons afzetten en wilde niks meer van ons weten. Maar toch bleven we vasthouden en we kregen haar weer op het juiste pad. Het is een strijd van aantrekken en afstoten voor een kind en daarmee ook voor ons.

Vaak denk ik ook aan haar ouders. Hoe zullen zij zich gevoeld hebben toen de rechter oordeelde dat het thuis niet goed genoeg was? Zij wilden niks liever dan hun kind vasthouden, maar ze moesten loslaten. Ze vragen zich af of onbekende mensen goed genoeg zorgen voor hun kind. Wat zijn hun regels? Wat doet dat met de band als ze niet meer voor haar mogen zorgen? Het lijkt me het moeilijkste wat er bestaat voor een ouder.

Het pleegouderschap ervaren wij (mijn man en ik) niet als makkelijk, maar het heeft ons wel heel veel gebracht. We hebben kinderen met vallen en opstaan kunnen begeleiden. Ze hebben vaak al zoveel meegemaakt maar ze hebben ook een enorme veerkracht. Het is soms een puzzel om goed te snappen wat er gebeurt in het hoofd van een kind. Bij ons mochten ze voor het eerst een verjaardagsfeestje geven, was er positieve aandacht, vakanties, hulp bij huiswerk, maar ook de mooiste Moederdag knutsels samen maken met je pleegouders voor je eigen moeder. We hebben ze zien groeien en dat maakt ons trots.

Als pleegouder kun je alleen vertrouwen krijgen van het pleegkind als je probeert hem of haar te begrijpen, je open te stellen en altijd de biologische familie te respecteren. Onze taak is om te denken in het belang van het kind door het vast te houden zo lang als nodig is en los te laten als ze de juiste weg gevonden heeft.