» Ik was altijd al een soort van wereldverbeteraar

Ik was altijd al een soort van wereldverbeteraar. Was al vroeg bezorgd over klimaatverandering, probeerde om te zien naar anderen. Heeft vast te maken met mijn protestantse achtergrond. Verbeter de wereld, maar begin toch echt met jezelf. Rentmeesters zijn we!

We werden gezegend met drie geweldige kinderen. Maar ik vond het eigenlijk wel wat egoïstisch om alleen voor kinderen van onszelf te zorgen, ik voelde dat ook als een opdracht ingegeven vanuit het geloof. Adoptie, dat leek me altijd wel wat. Maar toen wij ons daarin verdiepten kwamen er toch veel verhalen op ons af. De mislukkingen, de verstoorde hechting. Maar ook: hier in Nederland zijn ook zoveel kinderen die opvang nodig hadden. Pleegzorg. We kenden niemand die pleegkinderen had. En, mijn man zag het eigenlijk niet zo zitten. Het onderwerp verdween een paar jaar naar de achtergrond. Tot hij het opeens weer naar voren bracht. En toen we het samen eens waren gingen we naar een STAP cursus. Tijdens de cursus zag ik mensen met hooggespannen verwachtingen. Ze zouden de kinderen precies hetzelfde geven als hun eigen kinderen en evenveel van ze gaan houden. Ze zouden niets veranderen aan hun gewoontes, zoals op zondag ochtend allemaal ontbijten bij pappa en mamma in bed. Zulke dingen zag ik direct niet zo zitten.  Een kind van een ander in huis? Het zou toch zoveel veranderingen brengen dat we ons moesten beraden over alles wat we deden. Was het leuk en veilig voor iedereen, eigen kinderen en pleegkinderen?

We besloten het gewoon te gaan proberen, wel eerst met een crisisopvang. Hoe zouden onze eigen kinderen het vinden? Ik bleek me als een vis in het water te voelen als pleegmoeder. En de eigen kinderen vonden het wel interessant. Na die eerste plaatsing volgden er vele. Korte, hele lange, perspectief biedende, vakantie en weekendopvang, baby’s, pubers. Echt van alles. De ene plaatsing is lastiger dan de andere. Het ene kind valt beter in het gezin dan het andere.

Wat is gebleven is mijn motivatie, ik blijf toch een beetje een wereldverbeteraar. Want als pleegouder kun je zoveel betekenen voor één kind! Je maakt de wereld voor dat ene kind een beetje beter. Ik heb daarbij geen hoogdravende verwachtingen. Hoop op contact, op wederkerigheid. Maar het belangrijkste is dat het kind zich in de periode dat het bij ons woont zich gezien weet en veilig is. Dat het van daaruit rust ervaart en zich kan ontwikkelen, sterker wordt. Ik denk dat ik me daarom zo goed thuis voel bij de pleegzorg van het Leger des Heils. Want ik geloof ook dat iedereen er toe doet!

Pleegouder Martha