» Pleegkind Joyce: hoe het allemaal begon

Ik ben Joyce, 30 jaar oud. Hoe het allemaal begon: God die geeft om te zaaien en brood om eten, zal u zaad geven en het laten ontkiemen, zodat u vrijgevigheid een rijke oogst opbrengt.

Zo heeft de familie Hofman, met hun vrijgevigheid, er 29 jaar geleden voor gezorgd dat ook ik een warm thuis kreeg. Toen ik er kwam wonen was ik net een jaar oud. Te jong om het te beseffen maar toch voelde ik als kind aan dat ik veilig was en onderdeel werd van een warm gezin, een thuis.

Om een voorbeeld te noemen: oma vertelde dat ze het spannend vonden toen ik voor de eerste keer naar bed werd gebracht. Ze hadden verwacht dat ik zou huilen. Maar ik huilde helemaal niet, dit vonden zij zo bijzonder. Dit bedoel ik met veiligheid en geborgenheid, ik voelde dit als kind al aan. Wat je liefde en aandacht geeft, groeit.

Toen ik daar kwam wonen, woonden er al drie andere meiden, dat werden mijn zussen. Vervolgens besloten mijn ouders door te gaan met pleegzorg. Om nog meer kinderen de kans te geven op te groeien in een warme veilige omgeving. Ze hebben ons opgevoed alsof we hun eigen kinderen waren. Voor mij zijn het echt mijn ouders en denk dat dit voor ons allemaal geldt. Het is een gevoel vanuit mijn hart, een onbeschrijfelijk gevoel. Ook al weten we wie onze biologische ouders zijn. Wat ik ga zeggen kan vreemd klinken, maar ook wij zijn een gewoon normaal gezin. Ook al is dat voor een buitenstaander misschien vreemd. Van mijn ouders hebben we geleerd voor elkaar te zorgen. We leren van elkaar en hebben een bijzondere band.

Zo maakten niet alleen mijn ouders mij wegwijs in het leven, maar ook de rest van ons gezin. Een van mijn zussen nam mij altijd op sleeptouw. Daarnaast speelden we heel veel met de buurtkinderen. Ook vond ik fijn als er iemand kwam spelen. Mama nodigde ze dan vaak uit, ik vroeg dit zelf niet gauw. Wel vroeg ik altijd of er nog visite kwam. Als mama dan nee zei, zei ik: "Regel je dan nog even visite dat vind ik zo gezellig". Zo zaten we elk weekend 's avonds gezellig met elkaar op de bank met drinken en chippies.

Soms heb je een beeld in je leven. Maar beelden zijn beelden en niet altijd werkelijkheid. Zo wordt mij vaak gevraagd: 'Waarom konden je biologische ouders niet voor je zorgen?' Door mijn opvoeding heb ik geleerd dat ze er niks aan konden doen. Ze hebben niet de kans in het leven gehad die ik wel heb gehad. Dat is mijn antwoord. Zo ziet u dat alles wat je liefde en aandacht geeft, zoals Albert en Jeannet dat doen, bloeit en uitgroeit tot iets moois. Wat zij doen is uniek, ook al lijkt het zo vanzelfsprekend. Ze houden niet van belangstelling maar toch verdienen ze het om even in het zonnetje te staan. Ze gaven ± 30 kinderen een warm, liefdevol, geborgen thuis. Wat ze doen doet er wel toe, daar gaat het om. Zoveel die door hen een kans hebben gekregen in het leven. Zo heeft een bekende van de familie, mooie kerstballen gebreid met de namen van alle kinderen die er hebben gewoond. Dit staat mooi als decoratie in hun huis.

In mijn leven ging niet alles vanzelf, maar dat geldt voor iedereen. Ik was laat met lopen en had problemen met mijn motoriek. Wat fijn dat je op een warme plek opgroeit, een plek van stabiliteit, veiligheid, vertrouwen en geborgenheid. Praten kon ik snel en ik ben nog steeds een kwebbelkous. Ik liep toentertijd wat achter in de ontwikkeling, maar door mijn ouders is dat goed gekomen. Op de basisschool werd ook gewerkt aan mijn ontwikkeling hierin. Ik heb hierdoor de kracht gevonden om altijd door te zetten en ik kon mijzelf als ieder ander zien. Ik heb naast mijn andere 3 diploma's ook mijn verzorgende IG-diploma gehaald. Toen ik even een moment twijfelde aan opgeven of doorzetten, zei mijn vader: "Joyce, doe waar je gelukkig van wordt". Dit gaf kracht om door te zetten.

Via mijn vriendin (we noemen elkaar nu schoonzusje), met wie ik sinds de peuterspeelzaal bevriend ben, heb ik mijn vriend Thomas leren kennen. Dit was in 2019. Ik woonde toen in het huisje bij mijn

ouders in de tuin. Hij kwam in die zomer logeren. Ook hij voelde de warmte van de familie Hofman. Sinds die zomer is hij nooit meer weggegaan. Waardoor mijn vader nog vaak grapt: "Nou dat is wel een hele lange zomervakantie". Dat dit allemaal zo kan, zegt veel over mijn ouders.

Ik was toe aan nieuwe stap in mijn leven. Sinds begin januari wonen mijn vriend en ik samen. We hebben het heel leuk en erg naar de zin. Mooi dat dit geluk op ons pad kwam. Op naar alle avonturen in het leven die er al zijn en nog gaan komen. Mijn ouders snapten heel goed dat we eraan toe waren om uit te vliegen. Ze zullen ons zoals altijd blijven geven wat nodig is. Zo ziet u: "Wat je zaait zul je oogsten". Of in mijn woorden:" Wat je geeft zul je terugkrijgen". Zo zijn mijn ouders trots op elke ontwikkeling die ik en de rest van het gezin doormaakt in het leven. We gaan nog vaak op de koffie bij mijn ouders, in de tuin helpen of even oppassen. Gewoon om dat het kan en omdat heel gezellig is.